ισως η συντομοτερη ιστορα των Βαλκανίων
οταν φεγγαρωσε για τριακοστη εννατη,
οταν η νιχτερινη φρουρα ανοιξε ματια ηδη δεν υπηρχε
κανεις στην πλατεια, κατω απο της καμαρες, κανεις
δεν υπηρχε πισω απο τισ εικονες στην εκκλησια του Άη Στράτης,
κανεις δεν πιστευε, μονο δυο αγορακια, εκρυψαν απο τους αλλους,
οτι ο Παντοκρατωρ αυτη τη νυχτα ηταν,
οι Εβραιοι, οι Αρμενιοι, οι Αλβανοι, οι Ελληνες, οι Βουλγαροι,
οι Ρουμανοι, οι Μακεδονες, οι Τουρκοι
ηξεραν, οτι θα ερθει,
αλλα δεν πιστεψαν,
μονο ενα μικρο κοριτσακι – Μαρια, τους πιστεψε,
τους ειχε υποσχεθει, το ειχε ταξει να ειναι μαζι τους,
ισως, επειδη δεν ηξερε, δεν ειχε ζωντανους συγγενεις,
τι εινε, ειχε ακουσει για την γιαγια της Ελευθερια, για την γιαγια της
Δαφινα, για την γιαγια της Κωνσταντσα, αλλα δεν ηξερε
αν ειναι ελληνοπουλα, βουλγαροπουλα, ρομανοπουλα η γιφτακι,
αναθρεμμενο εις Δοξαν των ημερων,
ειχε γεννηθει στην Γκυριδαβα, αλλα η ιδια θα’θελε να ειναι
γεννημενη στην Μαρωνεια – το κοριτσι, που η γιαγια το βαπτισε,
αλλα ποια απο τις τρεις;
Μεταφραση: Καληνα Γκαρελοβα