може би наj кратката исторjа на Балканите
кога залуни пред триесет и девети
кога нокната стража ги отвори очите
повеке немаше ниkoj на плоштадот, под арките, никоj
немаше зад иконите во црквата Аj Стратис,
никой не веруваше, само две момченца криеjа од другите
дека ноква бил Пантократорот
евреите, ерменците, албанците, грците, бугарите,
руменците, македонците, турците
знаjа дека ке доjде,
но не поверуваа,
само едно малечко момиче – Мариjа им поверува,
се беше ветило, се беше заколнало дека ке е со нив,
можеби оти не знаеше, немаше живи родители
щто е, беше слушало за баба си Елветериjа, за
баба си Дафина, за баба си Констанца, но не знаеше
дали е гркинче, бугарче, румунче или циганче,
одгледано за славата на дните,
беше родена во Гиридава, но самята таа сакаше да е
родена во Марони – момичето кое баба му беше крстила,
но коjа од трите?
Го преведува на македонски Александра Ливен (па и немаше нужда, зашто си се сфати)